Aangrijpend

De nasleep van een schietpartij. Daar gaat ‘De scherven’ over. We volgen Jessica en Lucas die elk hun broer verloren hebben in een schietpartij, een jaar na de feiten. Lucas begint met kickboksen om te verwerken en doet aan random acts of kindness. Jess zorgt dan weer voor haar depressieve moeder en heeft het moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Wanneer ze elkaar ontmoeten, ontdekken ze dat ze meer aan elkaar hebben dan ze dachten. Twee scherven kunnen elkaar misschien meer geluk brengen zolang ze elkaar geen pijn doen. Beide proberen om te gaan met de moeilijkheden van het leven en zoeken troost.

"Achttien mensen zullen hun verhaal nooit vertellen. Mensen denken dat wij geluk hebben, omdat we het overleefden, omdat je onze littekens niet kunt zien. Maar we voelen ze elke dag. We zijn de lopende gewonden." Pagina 8.

De scherven is een zeer aangrijpend en zwaar verhaal, maar oh zo mooi. Het toont dat zelfs in donkere tijden, je iemand nieuw kan leren kennen die de donkerte lichter maakt. Amy Giles heeft mijn hart meerdere malen gebroken in dit boek, maar zeker ook verwarmd. Het is een verhaal met rouw, liefde, verdriet en schuldgevoel. En elk gevoel komt zo goed naar voor in dit prachtige verhaal.

Het toont aan hoe verschillend twee families kunnen reageren op eenzelfde gebeurtenis. Beiden hebben hun verdriet natuurlijk, maar ze gaan er op een andere manier mee om. Lucas zoekt hulp, kick bokst en maakt een lijst met de goeie daden die hij elke dag probeert te doen. Zijn ouders hebben veel verdriet, maar zorgen nog voor Lucas. Terwijl Jessica voor haar moeder moet zorgen en moet werken om te kunnen rondkomen omdat haar moeder niets kan doen. Haar moeder is helemaal weg aan het kwijnen van het enorme verdriet dat ze ervaart. Jessica probeert ook gewoon zelf met de situatie om te gaan en zoekt geen professionele hulp. De twee hoofdpersonages zijn eigenlijk zo anders, maar dan ook weer niet. Want de essentie blijft dezelfde: verdriet om hun verloren broer.

Amy Giles schrijft op zo’n manier dat het verhaal in je hoofd blijft zitten, je eraan blijft denken en het nog lang nazindert. Ook op momenten dat je leest, denk je gewoon aan dit verhaal. Het is geschreven op een zeer fragiele maar ook sterke manier. De personages zijn eigenlijk zo gekwetst en Giles beschrijft dit zeer goed. Ze zijn helemaal niet vlak en maken doorheen het verhaal ook een evolutie. Misschien hebben Lucas en Jessica zichzelf teruggevonden, wie zal het zeggen?