De man die naar Auschwitz wilde: Het verhaal van de vergeten helden van de Tweede Wereldoorlog.

Denis Avey, een Britse soldaat, neemt je mee in een waargebeurd verhaal in een rollercoaster van emoties.

Denis vecht in Noord-Afrika tijdens de Tweede Wereldoorlog en is krijgsgevangen geworden in Duitsland. Zijn kamp ligt nabij Auschwitz-Monowitz III. De Tartarus van de Joden. Door de ogen van Denis ontdek je hoe het leven daar is. Het boek is vloeiend geschreven en het is alsof je naast hem staat en alles zelf voelt, ziet, ruikt en hoort.

Als soldaat kan Denis het niet laten om niets te doen. Al is het maar iets kleins, hij doet het. Onopvallende sabotages, de pyjama’s helpen en het moedigste van al: opkomen voor anderen. Avey heeft ook een persoonlijk doel voor ogen: informatie bekomen over Auschwitz-Monowitz III. Wat gebeurt er daar nu in hemelsnaam?

1945, het einde van de oorlog is nabij. Je hoort de Russen die naderen om de gevangen te bevrijden. Even lijkt het alsof het lot hen toelacht, maar dan begint de dodenmars. “ De dood begint met de schoenen”, een prachtig citaat van Primo Levi die hier onberispelijk bijpast. De houten klompen en de linnen pyjama’s joegen de joden hun doodskist in. Nee, zelfs niet hun doodskist in. Ze werden daar achtergelaten, op de grond. Na dagen lang wandelen, pauzeren de krijgsgevangen voor de zoveelste keer. Dit is zijn kans om te ontsnappen. Dat doet hij ook, maar in Engeland wordt hij niet ontvangen als de held die hij denkt dat hij is.

Het verhaal is meeslepend. Je wordt ondergedompeld in het brutale leven van de oorlog, waar Denis akelige, maar ook een aantal mooie herinneringen aan overhoudt. Dit boek is zoveel meer dan gewoon een lesje geschiedenis. Het is een verhaal dat niet vergeten mag worden.