Een boek dat bewondering opwekt

Ik ben helemaal geen specialist in het Joods-Palestijns conflict en weet niet goed wat juist bedoeld wordt met een begrip als de Joodse Amerikaan, maar desondanks kon ik van De Netanyahu’s genieten.

Het verhaal, dat deels op feiten gebaseerd is, speelt zich voor een groot stuk af in een academisch milieu en voor experts in de materie is het ongetwijfeld smullen van de finesses en zinspelingen in de conversaties die de professoren voeren. Ikzelf kon net de grote lijnen volgen. Maar dat volstond om er plezier aan te beleven.

De profielschets van Ben-Zion Netanyahu, de vader van Benjamin Netanyahu, die naar Amerika komt en solliciteert voor een functie aan een universiteit, is hilarisch. Hij blijkt een onmogelijk iemand, die ongevraagd zijn hele gezin meebrengt en het huis van zijn gastgezin helemaal inpalmt. Er ging uit onwetendheid ongetwijfeld veel aan mij voorbij, maar waar ik de symboliek wél opmerkte, was ik onder de indruk van de manier waarop Joshua Cohen het in elkaar stak. Zo is Ben-Zion Netanyahu in het boek ook verontwaardigd over hoe hij behandeld wordt en sleurt er de hele joodse geschiedenis en intifada bij om zich maar als slachtoffer te kunnen profileren. “Hij [Netanyahu] keek met toegeknepen ogen naar het kale kruis zonder lichaam dat tussen de bomen torende alsof hij overwoog erin te klimmen,” schrijft Cohen daarover. Doordat ik het boek toevallig las in de week waarin de Israëlische ambassadeur tijdens een spoedzitting van de VN-Veiligheidsraad een gele davidster opspelde “om de gruweldaden van Hamas te veroordelen” was het niet moeilijk om de link tussen die passage en de actualiteit te leggen.

Geen gemakkelijk boek, maar ik stak er veel van op en heb bewondering voor wat Cohen schreef. Dat laatste had de jury van de Pulitzer Prize alvast ook…