De randen zijn rauw en rafelig

Angelo Tijssens leerde ik kennen toen hij te gast was bij Wim Helsen in Winteruur. Hij werd er voorgesteld als de man die (mede)verantwoordelijk was voor de scenario’s van Girl en Close, de spraakmakende films van Lukas Dhont. Toen ik zijn naam zag opduiken op de shortlist van De Bronzen Uil was ik benieuwd en las zijn debuut. “De randen” is een dun boekje. In twee dagen tijd had ik het uit (en ik ben nochtans een trage lezer).
Het was wel moeilijk om in het verhaal te komen. Tijssens stelt zijn verhaal samen aan de hand van korte fragmenten, die in het begin aanvoelen als van de hak op de tak. Waarschijnlijk zoals hij een filmscenario opbouwt uit filmscènes. Maar door de opeenvolging van al die fragmenten komt het groter geheel geleidelijk aan toch zichtbaar: een verhaal over een alcoholische moeder en een verwaarloosd, mishandeld kind. Rauw beschreven, maar met een hoopvol einde eenmaal het kind een zielsverwant vindt. Tijssens beschrijft de randen waarbinnen de lezer het verhaal kan invullen.