Het water zal je altijd dragen

Een intrigerend boek.. Nikki Dekker is gefascineerd door het water. En door alle organismen die er in voorkomen. Van de zeenaaktslak, naar de poetslipvis tot de potvis, telkens linkt ze hun leven aan het gedrag, de gedachten en gevoelens van het ik-personage.

Je leest dit boek niet in één trek, elk hoofdstuk vormt een eenheid, die je even laat reflecteren.

De kracht van het verhaal – als je van ‘verhaal’ kan spreken – ligt in de bijzondere benadering van de dieren. Je komt er veel over te weten, zeker wanneer het om minder gekende soorten gaat. En zelfs wanneer je ze kent, slaagt Nikki Dekker er in je met een nieuwe blik te leren kijken naar die unieke waterwezens.

Die waterwezens bestaan meestal echt, maar ze kunnen ook uit mythes ontstaan. Zo grijpt Nikki Dekkers het verhaal van de zeemeermin aan om haar verliefdheid op Vicky in het juiste perspectief te zetten.

‘Vicky wist toen al wat ik pas jaren later zou begrijpen: het gaat niet om de prins, het gaat om zijn leven. Wat je werkelijk wil is bij de prins in zijn koets springen. Niet meer in het water vastzitten maar er in een roeiboot bovenop drijven, terwijl de zon ondergaat.
Je hebt de prins nodig om daar te komen, en zijn kus om er te kunnen blijven.’

De blobvis confronteert haar dan weer met het schoonheidsideaal. Haar schoonheidsbeeld.

Het centrale thema van ‘op zoek gaan naar wie je bent, met alle twijfels, zijsprongen, experimenten en teleurstellingen’ is misschien van alle tijden, in deze tijd en zeker in dit boek wordt dit thema expliciet benoemd en beschreven. Nikki Dekkers slaagt erin met oog voor details haar groeiende zelfkennis over te brengen.

Nog dit: je hoeft niet van waterorganismen te houden om te genieten van Diepdiepblauw. De mooie taal en de psychologische benadering gaf dit debuut van Nikki Dekkers terecht een plaats bij de zes genomineerden voor de Bronzen Uil.