een magische reis door India

‘Don’t judge a book by it’s cover’ is een gekend Engels spreekwoord waar toch wel veel waarheid in huist en daarom een regel die ik zelf ook steeds aan houd. Maar toen ik de mooie kaft zag van De hennakunstenares was ik verward, zou het boek even mooi zijn als de cover en moet ik voor één keertje breken met deze regel? De kaft van De hennakunstenares straalt zoveel uit: mysterie, India met zijn vele geuren en kleuren, de paleizen van de maharani, etc…, je begint als lezer onmiddellijk te fantaseren na nog maar een korte aanblik op het boek. Ik wist nog niet waarover het zou gaan en toch wilde ik het zo graag lezen. Zou ik teleurgesteld zijn over de inhoud, zoals zo vaak wanneer je een boek oordeelt op zijn cover? Afwachtend begon ik aan de eerste pagina’s die mij onmiddellijk meenamen naar het mooie India.

1955, Lakshmi vluchtte dertien jaar geleden uit haar geboortedorp. Weg van haar gewelddadige man en haar familie, ze liet alles achter om ergens anders een gelukkiger en beter leven op te bouwen. Nu woont zij in Jaipur en heeft een goede reputatie als hennakunstenares. Ze tekent henna op handen en voeten bij dames van hogere kasten. Maar dan staat Haki, haar man, plots voor haar met Radha, een verwaarloosd meisje die beweert haar zus te zijn. Lakshmi’s wereld komt op zijn kop te staan, alles waar ze voor gewerkt heeft de afgelopen jaren kan ze verliezen doordat ze beslist de zorg van Radha op zich te nemen.

‘De hennakunstenares’ is een fantastische roman. Lees dit boek zo langzaam mogelijk en geniet van alle details. Een genot voor hart en ziel’ Anita Amirrevzani (auteur van ‘Dochter van Isfahan’).

Het citaat van Anita Amirrevzani bevindt zich op de backcover van het boek. Met enkele kort maar krachtige woorden wordt De hennakunstenares accuraat omschreven en eigenlijk kan ik er niets meer aan toevoegen. Dit citaat zou mijn volledige recensie kunnen omvatten. Is het niet dat ik het onmogelijk vond het boek langzaam te lezen. Het is zo mooi dat je het onmogelijk opzij kunt leggen eenmaal je bent begonnen met lezen.

De auteur Alka Joshi is zelf afkomstig uit India, maar groeide op in Amerika. Met dit boek brengt ze ode aan haar moeder door een verhaal te creëren over hoe haar leven zou kunnen geweest zijn mocht ze niet uitgehuwelijkt zijn geweest. In een nawoord geeft Alka hier een extra woordje uitleg rond. Door de achtergrond van het verhaal te kennen ga je als lezer het verhaal nog meer waarderen.

De auteur schrijft niet alleen filmisch beeldend, maar ze behoudt de Indische termen. Er gaat immers veel verloren wanneer men varianten zoekt in onze taal voor bepaalde termen. Achteraan het boek is er dan ook een handige woordenlijst aanwezig.

Tijdens het lezen waande ik me in het postkoloniale Jaipur, India’s gekende roze stad. De kleuren, stoffige steegjes, de geuren van de kruiden, het geritsel van de sari’s, etc… ik maakte alles mee vanaf de eerste rij. Het boek bevat ook heel wat sociaal culturele thema’s die uit eeuwenlange tradities resulteerden zoals het kastesysteem en het uithuwelijken van de kinderen. Geen enkel detail wordt over het hoofd gezien. Tussen de lijnen door wordt zelfs de postkoloniale periode onder de loep genomen en de liefde van de Indiërs voor Ghandi wordt mooi in beeld gebracht. Als lezer is het genieten van elk woord, elke omschrijving en wanneer je het boek uit hebt, ben je teleurgesteld dat je het zo snel uit hebt, te snel. Je leest het dan ook best zo traag mogelijk om bij elk woord, elke zin te genieten.

Alka Joshi heeft personages gecreëerd van wie je zult houden, niet alleen de hoofdpersonages zullen een indruk nalaten bij de lezer, maar ook nevenpersonages zoals Lala, Haki en Malik. Dit is ook een van de weinige boeken waarbij de nevenpersonages niet plots verdwijnen, zo is er ook voor hen plaats in de uiteindelijke plot (hopelijk heb ik nu niet gespoilerd). Doordat je niet met vragen blijft na het uitlezen, zoals hoe zou het met die of die aflopen, is het een compleet werk. Als lezer wordt het boek een rollercoaster aan emoties het ene moment ben je boos, dan weer verdrietig of blij,… je zou zelfs een traantje kunnen laten. Wat ik toch niet veel voor heb bij het lezen van een boek. Bepaalde personages zul je aanvankelijk niet leuk vinden, maar doordat ze groeien zul je van hen beginnen te houden. Op deze manier brengt de auteur een duidelijke en mooie boodschap dat in iedereen wel iets goeds zit, men moet alleen tot inzicht kunnen komen.

De verfilming is in de maak met niemand minder dan Freida Pinto in de hoofdrol. Ik zal alvast mijn bioscoopticket reserveren.

De hennakunstenares neemt zijn lezers mee op een prachtige reis naar India. Ik kijk al enorm uit naar het tweede deel! De cover van dit boek bedriegt niet, de inhoud is even mooi. Vijf sterren voor dit pareltje *****