Een herkenbaar en bijzonder aangenaam boek voor bergliefhebbers; een inspirerend en verrassend boek voor mensen die nog nooit de betoverende kracht van de bergen hebben ervaren.

De hoog aangeschreven roman De acht bergen betekende de grote internationale doorbraak voor de Italiaanse auteur Paolo Cognetti. Zoals de titel en de cover prijsgeven, speelt de pracht van de bergen een grote rol in dit verhaal. Aangezien ik zelf een bergliefhebber ben en vele lovende recensies over dit boek gelezen had, was dit voor mij een logische keuze.

In de jaren 70 wonen Pietro en zijn ouders, die afkomstig zijn uit de bergen in Veneto, in het bruisende Milaan. Toch zijn de ouders niet echt stadsmensen. Daarom besluiten ze, wanneer Pietro elf is, elke zomer door te brengen in het bergdorpje Grana nabij Val d’Aosta. Daar ontmoet de jonge en eerder teruggetrokken Pietro de van Grana afkomstige leeftijdsgenoot Bruno. Al snel ontstaat er een hechte vriendschap en beleven ze samen vele avonturen in de bergen. De relatie van Pietro en zijn vader wordt echter steeds slechter en verwatert uiteindelijk.

Wanneer de twee vrienden volwassen worden, scheiden hun wegen. Pietro wordt een documentairemaker en verhuist naar Turijn, terwijl Bruno in de desolate bergen blijft wonen en er als bouwvakker werkt. Uiteindelijk zorgt de vroege dood van Pietro’s vader ervoor dat de vrienden terug herenigd worden. Pietro erft namelijk van zijn vader een afgelegen bouwvallig berghutje met de aansporing om samen met Bruno dit om te bouwen tot een bewoonbaar huisje. Na dit gerealiseerd te hebben, start Bruno samen met zijn nieuwe vriendin Lara een kaasmakerij op in de alm niet ver van het huisje. In tegenstelling tot Pietro die vaak verre reizen maakt voor zijn werk, weigert Bruno de bergen rond Grana te verlaten. Hij is daar namelijk zeer gelukkig met het simpele maar pure leven dat hij leidt. Dit blijft echter niet lang duren, nadat hij financiële problemen ondervindt met grote gevolgen.

Het meeslepende verhaal gaat vooral over de ontwikkeling van Pietro en hoe hij op zoek is naar geluk, dat hij net zoals Bruno (en ik zelf) kan vinden in de bergen. De onherbergzame natuur wordt dus door Cognetti verheerlijkt. Doordat hij uitgebreide landschapsbeschrijvingen inlast, maakt hij de lezer warm om ook de bergen in te trekken, wat ik een goede zaak vind. Tegenwoordig zijn de meeste mensen namelijk gericht op geld verdienen, het verkrijgen van een status (op sociale media), het kopen van dure spullen die ze niet nodig hebben, maar vergeten ze stil staan bij de pracht en eenvoud van de oppermachtige natuur. Ik ben van mening dat je onderdompelen in de bergen (of in de natuur in het algemeen) een zeer verrijkende ervaring kan zijn en je daar intens geluk kan ervaren. In dat opzicht denk ik dat dit voor bergliefhebbers een zeer herkenbaar boek is, terwijl dit voor mensen die nog nooit de betoverende kracht van de bergen hebben ervaren een inspirerend en verrassend boek is.