een typische Bryndza thriller
Robert Bryndza begon zijn schrijf carrière met de thriller Het meisje in het ijs, waarmee hij de eigenzinnige rechercheur Erika Foster in het leven riep. Het werd onmiddellijk een bestseller en zijn boeken worden wereldwijd vertaald. Naast de Erika Foster-serie introduceerde hij een tweetal jaar geleden een nieuwe misdaadserie, met Kate Marshall als protagonist. Zij is een bijdehandse privé detective die samen met haar assistent Tristan ingehuurd wordt om misdaden op te lossen. Ik werd onmiddellijk fan van deze serie en keek dan ook uit naar zijn nieuwste boek Duivelsbocht.
Hoewel Kate elke ochtend in de zee gaat zwemmen wordt ze op een dag verrast door een gevaarlijke onderstroom, waardoor ze bijna verdrinkt. Gelukkig wordt ze gered door enkele surfers. Wanneer ze in het ziekenhuis aan het herstellen is ontmoet ze Jean, een oudere dame wiens kleinzoon elf jaar geleden verdween tijdens een kampeeruitje. Charlie was toen drie jaar oud en de familie heeft zijn verdwijning nooit kunnen verwerken. Jean’s dochter Becky werd depressief en pleegde zelfmoord. Jean besluit Kate en Tristan in te huren om Charlie terug te vinden. Al snel doen ze enkele onverwachte ontdekkingen waardoor ze nieuwe aanwijzingen krijgen in deze zaak.
Duivelsbocht is weer een grandioze spannende thriller uit Bryndza’s pen. Bovendien kan je het verhaal ook perfect als standalone lezen, doordat de auteur de personages en hun achtergrond voldoende kort introduceert. Lezers die de voorgaande delen lazen zullen het ook fijn vinden dat hun geheugen wat opgefrist wordt hierdoor.
Door de korte hoofdstukken en de opbouwende spanning vlieg je doorheen het verhaal. Robert hanteert voor deze serie een beeldende schrijfstijl, waarbij je je alles filmisch kan voorstellen. De personages zijn niet perfect, zoals andere helden in misdaadverhalen. Zo hebben ze allen hun tekortkomingen: alcoholverslaving, agressiviteit … dit maakt hen sterk en realistisch. Zeg nu zelf hoe vaak kijken we naar een film, of lezen we een verhaal waarbij we achteraf onze bedenkingen hebben over de onfeilbaarheid van het hoofdpersonage? Bryndza heeft met Tristan en Kate geen model protagnosten gecreëerd, maar natuurlijke personages en dit is nu net wat ik zo goed vind aan deze serie.
Het verhaal zelf is spannend, maar het gaat wederom over een verdwijningszaak. Hierdoor deed het boek mij af en toe denken aan Vallend duister, het voorgaande deel binnen deze serie. Doch was het inhoudelijk een compleet ander verhaal. Gezien Tristan en Kate geen rechercheurs zijn, maar privé detectives, zou de auteur veel meer kunnen doen dan er verhalen over schrijven rond moorden en verdwijningen. Ik denk dan aan mijn favoriete Duitse Krimi Ein Fall für Zwei, waarbij een advocaat en een detective aan heel wat verschillende soorten zaken hebben gewerkt. Ik hoop dan ook dat dit nog zal komen in de volgende Kate Marshall boeken.
Voor nu scoor ik Duivelsbocht maar op drie sterren. Het is zeker geen slechte misdaadroman, maar Robert Bryndza kan meer en ook beter. Ik miste wat van zijn originaliteit en voor mij was de uiteindelijke plot iets te voorspelbaar. Hopelijk wordt hij niet één van de vele veelschrijvers. Auteurs die veel boeken schrijven in een korte tijdspanne, waardoor de kwaliteit van hun werk achteruit gaat. Ik wacht dan liever iets langer op een volgende deel, dan dat het uiteindelijk de voorgaande delen niet meer overtreft.
