een leien dakje

In Het archief maak je kennis met een jonge redacteur van een literair tijdschrift, die in de voetsporen van zijn vader treedt. Het bestaan en voortzetten daarvan biedt natuurlijk wel zijn uitdagingen, maar onoverkomelijk? Nee, dat blijken ze niet te zijn.
Het verhaal blijft voortkabbelen op het ritme van de alledaagse beslommeringen. Daar vallen de spanning, de wending, het conflict niet te verwachten. Een beetje méér pit had wel gemogen, zoals in de humoristische beschrijving van foute 'beginzinnen'.
Des te verrassender is het als de auteur in het laatste stuk ineens schakelt en wél zorgt voor beklijvende bladzijden over de ziekte en aftakeling van zijn vader. Persoonlijk was ik blij met deze switch. Het feelgoodsausje dat over dit verhaal hing, loste op in iets existentiëlers. Voor mij mag een verhaal een beetje botsen en schuren. Hoe meer, hoe liever, eigenlijk.