ja maar....

De Australische Terry Hayes heeft er een bewogen carrière opzitten. Hij startte als onderzoeksjournalist en correspondent in Amerika voor de The Sydney Morning Herald en later schreef hij filmscripts. Zo zijn onder andere Mad Max en Mad Max 2 zijn werk.

In 2013 bracht hij zijn allereerste thriller uit Ik ben Pelgrim wat een wereldwijde bestseller werd. Al snel werd bekend dat er een vervolg zou komen Het jaar van de sprinkhaan, maar het duurde bijna tien jaar eer deze eindelijk verscheen. Ik was enorm benieuwd naar deze schrijver en keek dan ook uit naar Het jaar van de sprinkhaan.

Kane (of ook wel Ridley genoemd) is een CIA topspion die vooral in de Verboden Gebieden zoals Iran, Afghanistan en Rusland opereert. Hij wordt erop uitgestuurd om een man te ontmoeten die informatie heeft over het doen en laten van Abu Muslim al-Tundra, de leider van het Leger der Zuiveren die een grote aanval plant op de Westerse wereld. Het Leger der Zuiveren is grootser en sterker dan Al Qaida en IS en is dus een uiterst gevaarlijke organisatie. De operatie loopt volledig verkeerd af en terug in de V.S. moet men een plan bedenken om hen zo snel mogelijk te stoppen. Ze plannen namelijk de grootste terreurdaad ooit.

Het jaar van de sprinkhaan is met zijn 760 pagina’s een dikke pil en had best tot de helft gehalveerd kunnen worden. Hoewel je als lezer geprikkeld blijft om verder te lezen had ik het gevoel dat de auteur vaak pagina’s aan het vullen was om terug een dikke thriller te maken zoals Ik ben Pelgrim. De gebeurtenissen rond het hoofdpersonage Kane zijn ontzettend spannend, maar de spanningsboog wordt telkens gebroken doordat de auteur begint uit te weiden over soms banale zaken, waarbij je als lezer afvraagt wat het er toe doet. Af en toe was het even op de tanden bijten om doorheen deze passages te komen. Het is niet het volume wat van een boek een bestseller maakt, maar de inhoud zelf en hoe het gebracht wordt.

Terry Hayes schreef in het verleden filmscenario’s en dit is te merken aan zijn filmische schrijfstijl waarbij er veel aandacht naar details gaat. Ook hier weer had ik het gevoel dat de auteur teveel wilde vertellen, een overdaad aan details die geen meerwaarde hadden, waardoor het eigenlijke verhaal helemaal op de achtergrond verdween. Met zijn verleden als onderzoeksjournalist heeft Hayes veel informatie verzameld en het is alsof hij echt alles wat hij vond tijdens zijn research in deze thriller wou verwerken. Hierdoor lijkt het erop dat de auteur vooral wou uitpakken met al zijn kennis in plaats van een spannende thriller te schrijven. Tijdens het lezen dacht ik vaak aan de auteur als een betweterige professor die de wereld een keer wil tonen hoe slim hij wel niet is. Het jaar van de sprinkhaan bevat heel wat feiten waardoor het een verhaal is dat niet echt bij de haren getrokken is. Door in het verhaal echte feiten te verwerken wordt het een realistisch. Ik raakte gefascineerd door het verhaal over de journalist Daniel Pearl, maar ook de informatie over de kosmodroom Bajkonoer en omschrijving van Karachi waren interessant.

En dan is er plots, naar het einde toe die ene plotwending die voor mij een echte afknapper was! De meeste recensenten hebben het over science fiction, maar zo zou ik het niet benoemen. Naar het einde toe geeft de auteur het boek een futuristische twist, wat niet alleen onverwacht is, het paste ook niet binnen het verhaal. Deze wending vond ik maar niets en had dit eerder in het verhaal voorgekomen had ik er waarschijnlijk de brui aangegeven. Nu las ik verder en dacht ik steeds dat er nog een nieuwe plotwending zou komen die alles goed zou maken, maar ik bleef op mijn honger zitten. Bovendien vond ik het weinig origineel, als Marvel fan herkende ik toch heel wat elementen die zo uit een superhelden film gekomen zouden kunnen zijn: de Hulk-achtige verschijning, vreemde buitenaardse wezens, een held die alles oplost, … .

Het verhaal wordt hoofdzakelijk verteld vanuit het ik-perspectief (Kane), waar ik persoonlijk geen grote fan van ben, doch paste het hier wel in het verhaal. Maar ook hier verandert de auteur plots van koers en naar het einde toe wordt alles vertelt vanuit het auctoriele perspectief, deze wissel vond ik nogal slordig, zeker voor een boek waar tien jaar aan gewerkt werd. Bovendien was het ook wat verwarrend tijdens het lezen.

Het origineel werd vertaald uit het Engels door maar liefst vier vertalers, wat het er zeker niet beter op maakt, dit zijn namelijk vier verschillende vertaalstijlen door elkaar. Misschien dat de originele, onvertaalde versie beter is? Het verhaal zelf, dat de lezer dient te filteren uit de vele breedvoerige omschrijvingen, is uiteindelijk razend spannend en geeft je een goed beeld van hoe het is om spion te zijn. Door ook aandacht te geven aan Kane’s omgeving, zijn vriendin Rebecca, en hoe het voor haar is om met een spion samen te leven maakt de auteur het verhaal compleet.

Het jaar van de sprinkhaan is maar een middelmatige thriller. Maak het de helft minder dik door heel wat nutteloze uitwijdingen weg te laten en het zou een echte pageturner geworden zijn. Het leesplezier werd nu gehinderd door nodeloze toevoegingen en pagina vullende, vooral betekenisloze pagina vullende zinnen. 2 sterretjes .