Ver van de aarde en toch zo dichtbij

Een heel ongewone setting voor dit verhaal: een internationaal ruimtestation, dat rond de aarde cirkelt. ‘Internationaal’ is letterlijk te nemen, de bemanning bestaat uit vier astronauten (Amerikaans, Japans, Brits en Italiaans) en twee kosmonauten, allebei Russisch. Twee vrouwen, vier mannen, die in zeventien met elkaar verbonden modules aan achtentwintig duizend kilometer per uur rond de aarde draaien, al zwevend in die krappe ruimtes. Zeven keer komt de zon op in één dag ronddraaien. Ze blijven negen maanden in het ruimtestation om wetenschappelijke experimenten en metingen te doen. Per drie worden ze afgelost door een nieuwe ploeg.

Stuk voor stuk zijn dit mensen met een passie voor ruimtevaart. Een passie die soms dateert van in hun kindertijd. Hun jarenlange voorbereiding zorgt ervoor dat ze zich in die gewichtsloze ruimte ‘thuis’ voelen. Hier gelden sommige aardse tegenstellingen niet. Stel je voor: je zou hier alleen op het Russisch of op het Amerikaanse toilet mogen gaan, volgens de voorschriften! Hilarisch. Zij vormen één groep en laten die verschillen achter op de blauwe planeet .

En toch dringt het nieuws uit hun thuisland hier boven door. Als Chie, de Japanse astronaute, verneemt dat haar moeder overleden is, leven ze allemaal mee. Chie zal pas bij het uitstrooien van de as van haar moeder aanwezig kunnen zijn. Het maakt hen stil, zeker als ze horen dat Chies moeder als baby de atoombom overleefde.

De wereld beneden is zo ver weg, ze missen soms hun geliefden. Maar eigenlijk willen ze voor altijd hier blijven zweven. Al weten ze dat hun lichaam een zware tol zal betalen voor die negen maanden gewichtloosheid. Als ze maar regelmatig door de ramen kunnen kijken. Ze doen het geobsedeerd, telkens ze snel voorbij een land, een streek, een zee vliegen. Ongemeen boeiend! ’s Nachts kunnen ze hun eigen stad aanwijzen: Seatle, Osaka, Londen, Bologna, Sint-Petersburg of Moskou. De aarde is zo mooi, zo uniek om vanop die afstand te zien. Ademloos kijken ze naar het ontstaan en de opbouw van een tyfoon. Zouden de vissers in de Filipijnen dit overleven? Shaun heeft er een discussie over met Nell. Zorgt God voor hen? Ze bevragen zichzelf en de anderen.
Over één iets zijn ze het allemaal eens: ze willen de aarde beschermen. Wat ze zien van hun aarde is soms schitterend mooi als de opgaande zon, maar vanuit hun ruimtestation zien ze ook hoe de mensen hun aarde aan het vernietigen zijn.

Maar… zijn ook zij geen deel van dat proces? Om hier te geraken werd evenveel brandstof gebruikt als voor een miljoen auto’s! Kunnen ze dit goed maken met hun doorgedreven onderzoek?

Dit verhaal toont hoe Shaun, Chie, Roman, Nell, Pietro en Anton niet alleen met hun persoonlijke vragen, maar ook met die van hun aarde geconfronteerd worden. Heel menselijk, warm, vaak grappig en altijd gedreven door de liefde voor moeder aarde.

Lieve Hoet