Straks komen ze me halen...

Pol Verholst, het hoofdpersonage in het boek “In weerwil van woorden”, heeft een angst voor post. Hij weigert zijn brieven te openen en dat ondanks het feit dat zijn vader een postbode was.

Pol verwacht binnenkort een deurwaarder en een psycholoog. Ze hebben hem gek verklaard en hij denkt naar een psychiatrie te moeten. In afwachting daarvan, kijkt hij terug op verschillende periodes in zijn leven en fantaseert over zijn toekomstige leven en vertelt de lezer verhalen over zijn verleden. Hij wisselt hierbij af tussen de onvoltooid tegenwoordige tijd, voltooid verleden tijd en de toekomstige tijd. Het verhaal is onderverdeeld in kleine hoofdstukken, waarin hij telkens iets vertelt over een ander thema of over een andere periode uit zijn leven.

De schrijver behandelt verschillende thema’s, maar het grootste deel van het verhaal gaat over fobieën, heimwee, psychische afwijkingen en maatschappijkritiek. Verhulst vindt in dit boekje van amper 88 pagina’s toch een manier om zijn kritiek op deze onderwerpen en onze maatschappij te uiten. Hij geeft een humoristische draai aan deze ietwat serieuzer onderwerpen door het gebruik van cynisch taalgebruik. Zonder de goed gekozen woordenschat was dit boek over deze “zieke” man nooit zo leuk en meeslepend.

Over het algemeen vond ik het een amusant boekje om te lezen met een heel boeiende schrijfstijl. Hierdoor was het gemakkelijk om te blijven lezen. Hoewel het boek niet zozeer spannend en avontuurlijk was, vond ik het toch heel vermakelijk.