Over de hevige nasleep van een vreselijk trauma

‘Ik ben Alexandra Gracie en ik ben vijftien jaar. U moet de politie bellen.’ Dat waren de woorden die Alexandra steeds herhaalde in haar hoofd. Ze wachtte al jaren op het moment dat ze deze woorden luidop kon zeggen. Alexandra leefde met haar broertjes en zusjes in een gruwelijke situatie. De kinderen werden zwaar mishandeld door hun ouders. Ze werden vastgebonden in hun bed, kregen amper iets te eten en te drinken en leefden tussen het vuil. Op een dag deed Alexandra iets waarop ze al zo lang had gewacht: ze ontsnapte uit het huis volgens een plan dat ze zelf eerder had bedacht. Op dat moment kon ze de woorden eindelijk luidop zeggen. Alle kinderen werden uiteindelijk bevrijd en verspreid over verschillende pleeggezinnen. Vanaf dan werd Alexandra in de media ‘Meisje A’ genoemd.

Alexandra bouwt haar leven verder op: ze studeert af en heeft nu een job. Plots krijgt ze te horen dat haar moeder overleden is in de gevangenis. Een deel van de erfenis is het ouderlijk (gruwel)huis. Alexandra heeft wilde plannen met het huis: ze wil dat het als buurthuis iets gaat betekenen voor de mensen. Om dat plan te kunnen waarmaken, heeft ze toestemming nodig van al haar broers en zussen.

Het boek bestaat uit de zoektocht naar die broers en zussen. Bij elke ontmoeting wordt er een deel van het verleden blootgelegd. Er zijn dus twee verhaallijnen aanwezig. Vooral de verhaallijn over het verleden wekt veel vragen op en zorgt voor nieuwsgierigheid. Als lezer wil je het volledige verhaal over hun verleden te weten komen. Dat zorgt voor een vlotte leesstijl van het boek. Omdat de passages switchen tussen het verleden en het heden, moet je als lezer wel alert blijven.

De eigenschappen die dit boek heeft, zouden van dit boek een thriller kunnen maken. Dat is het echter niet. Het boek is eerder psychologisch: het gaat over de hevige nasleep van een vreselijk trauma en over hoe je daar als mens mee kan leven.