Hoe De Marathon verliep

Ik heb voor dit leesverslag het boek De marathon van Stephen King gelezen. Ik heb dit boek gelezen aangezien ik al veel positieve dingen had gehoord over Stephen Kings boeken en ik er zelf nog nooit een had gelezen. Daarnaast ben ik ook een grote sportfanaat, wat mijn keuze vergemakkelijkte.

In de VS worden elk jaar 100 tienerjongens geselecteerd om deel te nemen aan de jaarlijkse marathon. Een vreselijke wedstrijd waarbij niet trager gelopen mag worden dan zes kilometer per uur, en dit zonder pauzes. Als een atleet viermaal in hetzelfde uur onder deze minimumsnelheid gaat, wordt deze doodgeschoten. De laatste overblijver is de winnaar. Het verhaal volgt Ray Garraty tijdens deze marteling.

Het verhaal bevat elementen uit het existentialisme en absurd theater, zoals de nutteloosheid van het leven, het maken van een eigen levensweg en de verloren mens. Ik kon dit begrijpen dankzij de lessen Nederlands. Zo roept Abraham, een vriend van Garraty, op het einde van zijn marathon meermaals dat alles nutteloos is (p. 266), lijkende te beseffen dat zijn hele leven nutteloos was. Verder weet Garraty ook eerst niet waarom hij meedoet, maar neemt zichzelf uiteindelijk voor echt te winnen, iets wat hij nog niet eerder had gewild (p.262). Daarnaast lijkt het alsof Olson, een van de favorieten, na enkele uren als een zombie meeloopt. Hij praat niet meer en lijkt zichzelf niet langer te kennen. Hij deed mij denken aan Vladimir en Estragon uit Samuel Becketts Wachten op Godot.

Het verhaal heeft een personale verteller, waarbij het verhaal in de derde persoon wordt verteld, maar de verteller zweeft niet als een alwetende god boven het verhaal en weet ook niet alles van elk personage. Ik vind persoonlijk dat deze vertellersstijl beter werkt dan de auctoriële verteller, want hierdoor heb ik een persoonlijker gevoel met Garraty, maar ook een persoonlijker gevoel met de nevenpersonages of achtergrondpersonages dan bij een ik-verteller. Het voelt niet alsof alleen Garraty belangrijk is.

Vooral McVries wordt uitgewerkt. Hij is eerst een nogal nutteloos personage, maar redt later tweemaal Garraty’s leven (p.144 en 259). Het is jammer dat hij minder aandacht krijgt als nevenpersonage.

Ik zou dit boek zeker aanraden. Het leest zeer vlot, is zeer spannend en meeslepend. Daarnaast is het boek ook niet zeer lang, minder dan 300 pagina’s. Het enige minpuntje is het soms erg grove taalgebruik. Desondanks vind ik dit een meer dan geslaagd boek.