Op de vlucht om ‘nieuw?’ terug te keren

Een bevreemdend boek, dat is misschien wel de beste omschrijving. Een boek dat je niet zomaar weg legt, vooral omdat je met vragen blijft zitten, die in het verhaal zelf geen antwoord krijgen.

Daarom was het een verrijking dat we dit konden bespreken in een leesclub. Niet dat we nu alles begrijpen, maar de essentie dringt nu beter door.

Het verhaal begint met het toeslaan van de voordeur. Het IK-personage, Astrid, neemt haar wagen en rijdt weg. Je voelt dat er iets gebeurd is, wat ze doet is niet normaal. Maar wat is er gebeurd?

Peter Terrin bouwt het verhaal op als een thriller. Een psychologische thriller, zoals Patricia Highsmith ze schreef.

Het begint allemaal met een stom voorval. Astrid zit op de rand van het bad bij haar zoontje van vijf. Natuurlijk moet ze de telefoon aannemen, een belangrijke klant kan ze niet zonder antwoord laten. Een tweede man belt, ze schakelt, is geprikkeld. En dan speelt haar zoontje onstuimig met water en schuim. Zijn moeder reageert fel, de telefoon valt in het water. Ze vist hem er uit. Het scherm wordt zwart. Ze is niet meer te bereiken. Door niemand. Het lijkt voor haar alsof ze van de aardbol verdwenen is.

Ze staat kalm op, gaat naar beneden en verlaat het huis.

De tocht die Astrid dan maakt, telkens met een weg terug naar huis en toch weer niet, zegt veel over haar gemoedstoestand. Ook over haar omgeving, haar man David, haar collega’s op het werk, haar relatie met haar schoonmoeder…

Wanneer ze uiteindelijk terugkomt in de wereld van voor haar vertrek, is iedereen bezorgd, het lijkt alsof ze niet weg is geweest. En toch… iedereen spreekt haar aan met ‘Patricia’, net of dit haar echte naam is.

Wie is of was ze echt? Wat is er gebeurd? Waar is Astrid?

Dit boek is perfect voor al wie niet bang is om eens een niet-klassiek verhaal te lezen, geschreven in een beeldende taal met veel inlevingsvermogen. Alsof de auteur iets gelijkaardigs heeft beleefd.