Geen sprookje

Warm verdriet in vermoeide ogen,… de angst om uitgewist te worden,… janken is een keuze,…, de blik die ik als liefde ben gaan herkennen,…

Enkele gedachten uit de debuutroman van Falun Ellie Koos. Niet meteen hoopgevende of stichtende wijsheden; wel de rauwe werkelijkheid voor een gezin dat van meet af aan ontwricht en ontheemd lijkt. Pa en ma leven hun eigen leven. Dramatische ontwikkelingen stapelen zich op. Ada en Broos groeien op binnen die realiteit. Of wordt het een vicieuze cirkel?

Koos laat het personage ‘Ada’ het verhaal vertellen en kiest voor een monoloog gericht aan ‘Broos’. In korte verhaallijnen wisselt de auteur het verleden en het heden af: de flashbacks verduidelijken wat in het heden gebeurt. Het stevige tempo van het verhaal zorgt ervoor dat de aandacht niet verslapt. Koos houdt je alert.

De lezer wordt op sleeptouw genomen doorheen verschillende settingen: de stacaravan van pa, de kunstwereld bij Frédérique, het vervallen huis van Molino,… Met mondjesmaat kom je te weten wat tussen de personages leeft, wat hun tragedie is, hoe zij zich door hun heftige leven een weg banen. Met filmische beschrijvingen, rake dialogen en heldere taal blijft Koos uitermate boeien. Geen woord te veel; geen woord te weinig.

Heel wat thema’s worden terloops belicht waardoor deze roman ook jouw eigen leefwereld raakt. Want wat gebeurt er in een gezin als er geen liefdevolle communicatie is? Wat gebeurt er in de maatschappij als er geen goed werkend zorg-vangnet is, als de sociale systemen niet voldoen? Geen ver-van-je-bed-show. Het zet je hier en nu aan het denken.

‘Rouwdouwers’ blijft tot het einde boeien, je raakt in de ban van de intriges, je leesspanning gaat steeds hoger, het laat je niet los. Soms is een verhaalwending snoeihard; soms is het vertederend liefdevol in een gelaagdheid van woorden en dynamieken.

Deze debuutroman van Koos is een opmerkelijke prestatie. Een beklijvend en helaas realistisch verhaal.