Terechte publiekslieveling op de Bronzen Uil!

Dit is het boek dat wij met de lezersjury van Brugge Leest voor de Bronzen Uil op twee plaatsten. Uiteindelijk won dit schitterende debuut de publieksprijs en dat is meer dan terecht!

De kaft trekt me op het eerste zicht niet zo echt aan. We zien enkele vage figuren. Dit staat eigenlijk in schril contrast met het verhaal waarvan ik vind dat de personages echt goed uitgewerkt en helder zijn, je kunt ze bijna filmisch voor je ogen zien.

Wat me ook meteen opvalt als je begint te lezen is de beklemmende sfeer. Je voelt meteen: “Er is iets gebeurd, er is iets aan de hand.” Maar je kan er de vinger niet opleggen en dat maakt dat je verder wil.

De sprongen tussen heden-verleden verlopen heel logisch, organisch bijna. Ze maken stukje bij beetje meer details bekend over het hoofdpersonage Ada en haar omgeving. Wat ik wel knap gedaan vind, is dat elke waarneming of gebeurtenis naadloos wordt gelinkt aan een herinnering uit het verleden.

Na even te lezen merk ik al: dit is een boek dat je vastneemt en niet meer loslaat. Snoeihard, maar toch schijnbaar achteloos gooit de auteur hartverscheurende feiten naar de lezer, alsof het gaat over een boodschappenlijstje of het weerbericht. Maar bij de lezer (én bij mij) hakt het erin!

Ik hou van mooie zinnen, of zinnen die blijven hangen. Ook in dit boek vind je er verschillende. Eentje die er toch uitspringt: “Je hebt jezelf niet gemaakt, maar je moet het wel zelf maken.” Wat een prachtige zin vol waarheid! En wat een goede schrijver moet je zijn om dit te bedenken. Jaloers? Ja, daar ga ik niet kleinzerig over doen!

Toen ik het boek las, kwam spontaan de vergelijking met een ui op m’n netvlies. Laagje per laagje komt het verhaal, de essentie los. Het valt me eens te meer op hoe pijnlijke gebeurtenissen verteld worden alsof het fait divers zijn, zomaar, casual. Ik noem het relativering tot in het uiterste. De gebeurtenissen spelen zich triestig en dramatisch af, één na één en zo (mis-?)vormen ze het hoofdpersonage.

Eén van de personages die het hele verhaal lang leeft en vorm krijgt, is de broer van Ada. Ook al is “hij” er niet echt, het is toch een reëel personage. En dan BAM… 2 bijna volledige bladzijden leegte en… dood. Het kantelpunt in het boek waar onze rouwdouwer breekt… maar niet helemaal kraakt!

Ik hou van dit boek, de stijl, de karakters die erin voorkomen. Als je dit als debuut kunt schrijven, dan kun je schrijven. Absoluut een aangename kennismaking en ook hier kijk ik uit naar meer werk van deze talentvolle auteur.