Een vader, een dochter, een zoon en vooral een moeder

‘Shampoo’ is een opvallende intrigerende titel. Het verwijst naar de fabriek waar gigantisch veel flesjes shampoo van de band rollen. Maar het wijst ook naar de geur van het haar van iemand en naar de manier waarop een ander daarop reageert.

Zoals in veel romans tegenwoordig, laat Bert Moerman zijn hoofdpersonages – vader Paul, dochter Lauren en zoon Jerry – elk apart aan het woord. Hun moeder krijgt het woord niet, al zal elk van de anderen heel vaak over haar vertellen.

Want die moeder , Christine, blijft, zelfs vijfentwintig jaar na haar dood het leven van elk van hen doorkruisen en bepalen. Het contact tussen wie overbleef is verwaterd, Christine was de lijm in het gezin. Maar ze was zoveel meer én ze had nog veel meer kunnen betekenen. Doorheen de verhalen over hun leven krijg je stilaan een beeld van Christine, al is dat beeld natuurlijk sterk gekleurd door wie het verhaal vertelt.

Paul als harde werker, industrieel, financier van het gezin, zelden aanwezig.
Lauren die haar eigen leven leidt, maar aarzelt welke weg ze eigenlijk wil volgen. En Jerry, de eeuwige student, die zich blijft verdiepen in wat er in de wereld en in de natuur gebeurt, en die nog altijd een grote schuld meedraagt.

Tijdens het huwelijksfeest van Lauren komt het tot een voorzichtig contact tussen de drie. Misschien zetten ze dit met kerstmis verder?

En dan neemt Paul een drastische beslissing. Hoe zullen alle betrokkenen op die stap reageren?

Shampoo leest vlot. De opbouw maakt dat je nieuwsgierig blijft. Je wordt voortdurend geleid van heden naar verleden en terug. En Christine… zij speelt eigenlijk de hoofdrol in het leven van haar man en kinderen. Al had zij die rol wel anders ingevuld.