verrassende en veelzijdige thriller
De auteur van Wat ik niet deed maakte wel een zeer bijzondere omschakeling in zijn professionele loopbaan. Hij was paramedicus tot hij rond zijn dertigste besloot personal trainer te worden. Het schrijven zit hem van jongs af in de vingers. In 2018 won hij met Euforie de wedstrijd 55 woorden en in juni van hetzelfde jaar won hij de publieksprijs Microsleutel met zijn Claustrofobie. Ikzelf had nog nooit iets van deze auteur gelezen, maar was wel benieuwd naar zijn werk.
Emily had een perfect leventje. Ze was gelukkig samen met haar man Kasper en hun dochtertje Claire. Maar de avond waarop ze voor haar werk als auteur een prestigieuze prijs in ontvangst mocht nemen veranderde haar leven voorgoed. Nu probeert ze alles te verwerken, wat nogal moeizaam verloopt. Ze heeft te kampen met een schrijversblok en alles lijkt aan haar voorbij te gaan. Het lukt haar maar niet haar leven terug op rails te krijgen.
Een uitgever doet haar een aanlokkelijk voorstel. Ze mag op zijn kosten enkele maanden naar Schotland gaan voor de research van een nieuw boek: het verhaal van de laatste heks van Durness. Het is een aanlokkelijk voorstel, omdat het Emily een kans geeft om alles te proberen verwerken in een andere omgeving. Doch twijfelt zij en pas na lang twijfelen gaat ze in op het voorstel. Eenmaal aangekomen in Durness gebeuren er vreemde dingen en lijkt haar verleden haar toch in te halen.
Hoewel deze thriller niet al te veel pagina’s bevat, heeft Wat ik niet deed heel wat verschillende lagen. Het is alsof er drie verschillende verhalen in vervat zitten. Er is het hoofverhaal over Emily die naar Schotland reist en daar alles uit haar verleden probeert te verwerken. Dan is er het verhaal over de heks van Durness, die mij het meest fascineerde en waar ik het meest van heb genoten (Johnny, kan je een prequel schrijven met haar volledige verhaal?). Een derde deel wordt verteld vanuit het perspectief van Twinkel en heeft mij diep geraakt. Wat ik niet deed is dus veel meer dan een doorsnee spannende thriller.
De auteur hanteert een filmische schrijfstijl, hierdoor is het alsof je je echt in de Schotse Hooglanden bevindt met zijn mistbanken, kliffen en groene graslanden. Laat dit nu net één van mijn droom reisbestemmingen zijn, waardoor het boek mij nog meer in de smaak viel. Vanaf de eerste pagina word je in het verhaal meegezogen en weet Johnny zijn lezers te boeien. Beetje bij beetje kom je meer over de plot te weten en vallen de vele puzzelstukjes van het mysterie op hun plaats. De auteur is een krak in het opbouwen van de spanning, die met momenten echt wel te snijden is. Er zijn veel onverwachte gebeurtenissen en net wanneer je denkt te weten hoe de vork in de steel zit komt er die ene plotse wending.
In Wat ik niet deed staan drie sterke vrouwen centraal. De heks van Durness, wie we oppervlakkig leren kennen en naar wie ik toch wel nieuwsgierig ben. Emily die de dood van haar man en dochtertje probeert te verwerken. En als derde Twinkel wiens verhaal mij raakte. Johnny heeft hier beroep gedaan op zijn medische kennis en door het vanuit Twinkels perspectief te vertellen creëert hij een originele invalshoek.
Wat ik niet deed is een sterke, veelzijdige thriller. Ik ben alvast benieuwd naar het volgende werk van Johnny Bollé. 4.5 sterren.
