Tomeloze verbeelding en uitzichtloze beklemming

In een paar zinnen kun je de inhoud van deze alom geprezen debuutroman samenvatten. In een streng gereformeerd boerengezin verongelukt het oudste kind. De ouders kunnen dit verlies niet verwerken en groeien pijnlijk uit elkaar. Ze beseffen niet dat ze daarbij hun andere drie kinderen verwaarlozen. Een triest verhaal dus. Het hoofdpersonage is het dochtertje van 10 dat vereenzaamt en vlucht in haar verbeelding. De hele roman is verteld vanuit haar standpunt en ze evolueert nauwelijks.

Ze beschrijft het gemis van haar broer én van de affectie van haar ouders met prachtige metaforen – inderdaad stilistisch is dit boek heel bijzonder, een literaire parel. Wat mij betreft iets te veel van het goede en te veel van hetzelfde. In alles merk je dat Rijneveld een dichteres is. Eerder een boek dus voor literaire fijnproevers dan voor mensen die houden van een goed verhaal. Het mocht voor mij 100 bladzijden dunner zijn, want halverwege kun je al vermoeden hoe het zou kunnen aflopen. De uitzichtloze neerwaartse spiraal voorspelt niet veel goeds. De lezer blijft dan ook achter met het ongemakkelijke gevoel uit de titel.