Laat je het verleden beter rusten?

Jennie is vijf en Max tien jaar als hun vader Gerrit, die al jarenlang met depressies kampt, sterft. Twintig jaar later heeft Max het verleden schijnbaar laten rusten, maar Jennie bleef zich al die tijd vragen stellen over de doodsoorzaak van hun vader. Zij wil immers niet zomaar aannemen dat hun vader zelfmoord heeft gepleegd. Door de ziekte van hun moeder krijgen Max, Jennie en hun oom Ed weer vaker contact met elkaar, en ontstaan er voor Jennie meer mogelijkheden om de vragen waar ze al jaren mee worstelt te stellen. De auteur zet de personages op zo’n manier neer, dat je als lezer voor elk van hen medeleven en een vorm van sympathie voelt, ook al lees je het verhaal met een continu vermoeden dat sommigen onder hen betrokken waren bij de dood van Gerrit. Ondanks het zware thema is de sfeer en het taalgebruik luchtig. Een vlotlezende roman over de complexiteit van familierelaties en over hoe verschillende mensen van eenzelfde ingrijpende gebeurtenis hun eigen waarheid maken, over hoe sommigen het verleden laten rusten en anderen het blijven opgraven.