Dystopische proza

Gliff is een dystopisch verhaal en tegelijkertijd akelig herkenbaar. Smith slaagt er dankzij haar vernuftig taalgebruik in om je mee te slepen in een angstaanjagende wereld waarbij je nooit helemaal zeker bent over de werkelijke krachten achter al het onheil.

Op een dag komen twee kinderen thuis en ontdekken ze dat iemand hun huis rondom markeerde met een rode verflijn. Kort daarna gebeurt hetzelfde op de parking met de campervan waarin ze rondtrekken. Wie de mensen zijn die de verf aanbrengen en waarom ze dat doen zijn onduidelijk. Zowel voor hen als voor de lezer.

Hoewel de kinderen aan hun lot worden overgelaten, zijn ze ook erg intelligent en durven ze zaken en mensen in vraag stellen. Die combinatie blijkt al snel gevaarlijk. T

Taal is macht

Op een vernuftige manier deelt Smith beetje bij beetje hoe de nieuwe chaotische wereld eruitziet. Taal is daarbij een sterk element. Van bij de start tot aan het einde maakt ze vakkundig gebruik van verschillende stijlvormen, definities uit woordenboeken en namen van personages om het verhaal te versterken. Ze doet dit alles vanuit het standpunt vanuit het oudste kind.

Meer delen over de inhoud van dit boek zou te veel onthullen van de prozaïsche magie van Smith. Wie eerder werk van haar las, weet dat ze parels uit haar pen schudt en deze roman is er wederom eentje die je bijblijft.

Smith haar schrijfstijl is niet voor iedereen weggelegd. De roman leest heel snel, maar tegelijkertijd dwingt ze je als lezer om na te denken.