spannend vervolg op zigeunerbruid

Vorig jaar was ik enorm onder de indruk van De zigneunerbruid, het debuut van Carmen Mola. Niet alleen inhoudelijk sprak het boek mij aan, maar het was tevens een eerste kennismaking met het Spaanse genre ‘Novela negra’ (thrillers waarbij het motief van de misdaad voortkomt uit de menselijke zwakheid). Dit genre bevat enkele intrigerende concepten en beviel mij beter dan het populaire‘Nordic noir’. Bovendien was ik ook geboeid door het mysterie dat rond de auteur hangt, Carmen Mola is namelijk een pseudoniem, maar niemand zou weten van wie en op het internet is er bitter weinig over ‘haar’ terug te vinden. Er gaan zelfs geruchten de ronde dat er drie auteurs achter deze schuilnaam zouden zitten. Het was wat lang wachten, maar nu is eindelijk het tweede deel vertaald naar het Nederlands en met een hoge verwachtingen ben ik aan dit boek begonnen.
Het verhaal begint waar het eerste deel eindigde met zijn cliffhanger. Elena Blanco is nu reeds enkele maanden bezig met haar onderzoek naar het Purperen Netwerk dat zich bezighoudt met het verkopen van extreem gewelddadige livestream beelden op het Dark Web. Ze wenst het netwerk op te doeken en hun leiders voor altijd op te sluiten. Om hen te ontmaskeren moet haar team tot het uiterste gaan. Maar al snel lijkt Elena wel het noorden kwijt te raken en ze krijgt het moeilijk haar team te sturen. De strijd tegen het Purperen Netwerk is een persoonlijke vete geworden, zal het haar uiteindelijk lukken deze uiterst gevaarlijke organisatie op te doeken?
Mijn verwachtingen voor dit boek waren hoog, gezien het debuut van deze auteur een schot in de roos was. Tegenwoordig worden we overstelpt met misdaadromans, waarbij de hoofdinspecteur een keiharde vrouw is die moeite heeft om met haar team om te gaan, het lijkt wel een modeverschijnsel. Ook Carmen Mola heeft gekozen voor een vrouwelijke hoofdinspecteur, maar ze pakt het anders aan door de persoonlijke zwakheden van de personages centraal te stellen, zoals: hun trauma’s uit het verleden, drank- en gokverslavingen, lust,etc. en niet hun relaties onderling. Dit geeft het verhaal veel diepte en begrijp je ook meer de beweegredenen van de personages. Het maakt alles ook realistischer en menselijker, de helden van het verhaal blijken ook hun tekortkomingen en zwaktes te hebben, zoals wij gewone mensen in het dagdagelijkse leven deze hebben.
Hoewel je Het duistere net zou kunnen lezen zonder eerst deel één, raad ik dit toch af. In het voorgaande boek maakt de lezer namelijk kennis met alle personages en hun gewoontes, die nu verder uitgewerkt worden. Zo hebben we eerder Elena Blanco leren kennen als een kleurrijke Spaanse dame die houdt van Italiaanse muziek en grappa, maar met deel twee van de serie neemt de auteur ons mee naar de ziel van zijn hoofdpersonage. Het lijkt wel alsof we vanaf de eerste rij het gevecht tegen haar demonen kunnen bijwonen. Maar dit is niet alleen zo bij Elena, ook Orduño en Zarate leren we beter kennen.
Het boek leest als een trein, eenmaal je erin bent begonnen is het onmogelijk nog opzij te leggen. De schrijfstijl, de korte hoofdstukken en verschillende cliffhangers zorgen ervoor dat de spanning te snijden is. Net als in De zigeunerbruid zijn er heel wat gruwelijke fragmenten maar op geen enkelogenblik wordt hiermee overdreven. Doch vond ik het eerste boek ietsje beter dan het tweede door bepaalde toevalligheden die zorgen dat niet altijd alles even realistisch is, zoals bijvoorbeeld de vlucht van Aurora, waarbij Buda en Pest niets deden (om spoilers te voorkomen zal ik hier niet verder op ingaan) of Elena’s
sprong van vijf hoog zonder dat zij er een schrammetje aan over lijkt te houden.Maar het onvoorspelbare karakter van het verhaal maakt veel goed. De uiteindelijke ontknoping had ik echt niet zien aankomen. Het geheel zit dan ook ingenieus ineen. Maar wees gewaarschuwd het boek is niet bestemd voor gevoelige lezers.
De keuze van de titel vond ik wel wat bizar, doorheen gans het boek wordt La red pùrpura vertaald als ‘het purperen netwerk’, alleen in de titel maakt men er Het duistere net van. Hoewel de Nederlandstalige titel een duidelijke verwijzing is naar het Dark Web het onderwerp van het boek, lijkt het mij niet helemaal consequent om in eenzelfde werk een bepaalde uitdrukking op verschillende manieren te vertalen.De cover vind ik bijzonder, deze is bijna exact dezelfde als van De zigeunerbruid maar dan in een ander kleur. De paarse kleur die hier gebruikt wordt is een duidelijke link naar het verhaal. Het zou leuk zijn mocht het derde deel terug hetzelfde zijn maar dan weer in een ander kleurtje.
Met Het duistere net heeft Carmen Mola nogmaals bewezen een van de betere thrillerauteurs te zijn van dit ogenblik. Ik kijk al uit naar het derde deel van de Elena Blanco-serie. Vier sterren ****