de moordenaar leest mee-hoe spannend
Distress signals uit 2016 was het debuut van Catherine Ryan Howard en kwam al snel bovenaan te staan in de bestseller lijsten van Amerika en Ierland. Hierna ging het steeds maar beter met het schrijverstalent van deze auteur. Boeken van Ierse schrijvers zoals C.S Lewis, Bram Stoker en meer recent John Boyne, Steve Cavanagh, Lucinda Riley vallen bij mij steeds in de smaak en toch had ik nog niets van deze auteur gehoord of gelezen. De korte inhoud maakte mij dubbel benieuwd, het zou een boek in een boek zijn. Ik vroeg mij onmiddellijk af hoe de auteur dit voor elkaar gekregen had.
Twintig jaar geleden overleefde de toen twaalfjarige Eve Black een overval bij haar thuis door de seriemoordenaar die de bijnaam De Spoorloze Man kreeg. Haar zusje en ouders kwamen hierbij om. Het verwoestte haar leven en ze is nog steeds op zoek naar de dader, want de politie is er niet in geslaagd hem te ontmaskeren. Eve heeft net een true crime boek geschreven over haar ervaringen en zoektocht naar de dader. De Spoorloze Man leest ook het boek en is verrast hoe dicht Eve wel niet bij de waarheid komt. Ze staat op het punt hem te ontmaskeren en hij zal stappen moeten ondernemen om dit te voorkomen.
Wat een originele thriller! Op knappe manier heeft de auteur een boek in een boek geschreven. Het deed me ergens denken aan Michaël Ende’s Neverending Story waarbij de kleine Bastian op een bepaald ogenblik zelf de hoofdrol speelt in het boek waarin hij aan het lezen was. Hier in Je liet mij leven gebeurt hetzelfde met Jim Doyle. Tijdens zijn werkuren als bewaker in een supermarkt ziet hij het boek van Eve liggen en begint erin te lezen. Al snel blijkt dat Eve over hem schrijft.
Jammer dat er reeds in de korte inhoud op de achterflap veel verklapt wordt, we weten onmiddellijk wie de seriemoordenaar is. Maar ook in het boek zelf wordt snel duidelijk wie hij is, waardoor ik toch wat spanning miste. Het had voor mij opwindender geweest had er een onbekende, mysterieuze man, als dader het boek van Eve aan het lezen was. Jim was voor mij niet geheimzinnig genoeg, mijn nieuwsgierigheid werd niet gewekt om op zoek te gaan in het verhaal naar tips en hints om tot de ontrafeling te komen van wie de Spoorloze Man wel niet zou zijn. Ik kreeg geen gevoel van opwinding zoals bij andere thrillers wanneer ik denk te weten hoe de plot ineen steekt.
Het boek gaat vooral over hoe Eve De Spoorloze Man opspoort, en stap voor stap bouwt de auteur het verhaal op. Het leuke is dat in Je liet me leven een volwaardig tweede boek zit, je hebt als het ware twee boeken voor de prijs van één. Er is veel aandacht voor de personages, De Spoorloze Man heeft een gewoon leventje met af en toe zijn woede uitbarstingen. Doch had ik ook meer uitklaring verwacht over het motief en de achtergrond van deze man. Eve is een krachtige vrouw en het is interessant om mee te volgen hoe zij alles heeft verwerkt. Mensen denken vaak van die heeft geluk gehad want ze heeft het overleefd, maar hoe ze alles verwerkt hebben, daar wordt niet bij stilgestaan en dit wordt door de auteur op een mooie manier in beeld gebracht. Catherine Ryan Howard heeft een vlotte pen en het boek leest als een trein, zoals je van een thriller verwacht.
In het dankwoord legt de auteur uit waar ze het idee kreeg voor Je liet me leven, namelijk bij I’ll be gone in the dark van Michelle McNamara en de arrestatie van Joseph James DeAngelo. Wanneer je beide personen even opzoekt en het waargebeurde verhaal leest merk je inderdaad heel wat gelijkenissen. Het lijkt er wel op alsof Catherine Ryan Howard haar eigen true crime schreef, maar aangedikt met haar eigen fantasie.
Je liet mij leven is een origineel misdaadverhaal, maar ergens had ik meer verwacht, zoals raadselachtig mysterie en spanning. 3.5 ster.
