Een leven als een klemmende voordeur

Net echt Saskia de Coster

Een leven als een klemmende voordeur

Dit verhaal heeft Saskia De Coster op een bijzondere manier opgebouwd. Het raamverhaal wordt hier en daar onderbroken door zwarte bladzijden. Haar schrijfproces werkte ze af in een glazen ruimte in het KMSKA, dus in het zicht van de museumbezoekers. De relatie tussen wat ze op de zwarte bladzijden schrijft over haar eigen leven en wat Max, Manon en hun dochter Noah beleven en voelen lijkt duidelijk. Of zo is het toch bedoeld.

De klemmende deur van hun statige woning in Borgerhout is tekenend voor de manier waarop dit koppel meer en meer met elkaar omgaat. En toch was hun start erg mooi. Manon neemt meestal het initiatief. ‘Ze weet wat ik wil’, denkt Max . ‘Wij zijn communicerende vaten’. En daar is hij best tevreden mee.
Zo wordt hij, in de hoop een eigen visie op architectuur te ontwikkelen en te verkopen, een tijdje huisman. Hij geniet van het samenzijn met zijn dochter. Tot dat ‘samenzijn’ resulteert in angst dat haar iets zal overkomen en hij haar overal maniakaal volgt.

Manon kan, dankzij dat thuiswerken van Max, haar carrière uitbouwen. Ze wordt opgeslorpt door haar job en voelt niet aan hoe Max wegglijdt in zijn rol. Hij is niet sterk genoeg om haar in haar eigen leven te steunen. Manon zelf denkt aan hem als aan ‘haar project’.
Noah is een onzekere puber. Ze zoekt en vindt steun en liefde bij Pixie, een zeer zelfzeker meisje dat een arm verloor bij een ongeval.

Toch zijn er ook momenten dat ze samen met hun drieën een eigen vorm van humor hebben en elkaar op dat gebied goed aanvoelen.

Als Max een relatie begint met een buurvrouw en in een opwelling naar Noorwegen vlucht, vraagt hij zich af ‘Hoe is het zover kunnen komen?’ Zij waren toch het perfecte koppel in het perfecte onaffe huis met die perfecte dochter? Nu blijft daar niets meer van over.

De schrijfstijl van Saskia De Coster is weer knap. Door de bijzondere structuur van dit boek word je voortgestuwd. Soms te snel. Die zwarte bladzijden zijn vaak pareltjes, toch kunnen ze het verhaal onderbreken. De typische De Costerstijl met ritmische, poëtische zinnen kan je zeker herkennen.

En toch heeft dit boek me minder aangetrokken dan haar andere boeken. Ik bleef met vragen zitten over de diepere gronden van die scheiding, dat miste ik in het verhaal. En dat was jammer.
De titel ‘Net echt’ refereert naar de link tussen het echte leven en dit fictie-verhaal. Dat is wel intrigerend.

Lieve Hoet