Wat ons nog rest?

Wow, dit komt binnen. Aline Sax won natuurlijk niet zomaar de Boon literatuurprijs. Het boek is geschreven in korte zinnen, verzen bijna en in korte strofen. Als je begint te lezen komt dit vreemd over. Maar die stijl past wonderwel bij de inhoud van het boek.

We lezen de gedachten en flashbacks van een Duits meisje die het einde van WOII meemaakt. De hoop, de wanhoop, de verschrikkingen,... het komt allemaal erg hard binnen.

Want in de geschiedenisles leerden we altijd: de Duitsers zijn de slechterikken, maar het gewone Duitse volk was evenzeer slachtoffer van deze wrede oorlog en na de bevrijding hebben de Russen en Amerikanen zich even beestachtig gedragen.

Een jeugdboek? Ja, maar dan toch al voor de iets oudere jeugd die dit kan plaatsen. Ook veel volwassenen zouden dit boek eens moeten lezen. Een beklijvend boek!