Ik ben toch niet gek?!

Met meelevende gevoelens kijk ik terug op dit verhaal.

Ik lees altijd het boek maar bekijk nooit de film.

Anders kan ik de karakters geen eigen leven laten leiden.

En dit is geen verhaal dat je niet zomaar even tussen de soep en de patatten doorleest.

Hier zit een ziel in. De personages komen tot leven vanaf de eerste bladzijde.

Doorheen het verhaal volg je de dagdagelijkse routine van de psychiatrische patiënten en de nieuwkomer McMurphy.

McMurphy is een gokker die veroordeeld is en vanonder zijn gevangenisschap probeert uit te komen door zich te laten overplaatsen naar de psychiatrische inrichting onder leiding van hoofdzuster Ratched.

Wanneer hij de andere patiënten ziet slenteren doorheen hun leven in deze inrichting begint hij zich te verzetten tegen het regime van Ratched, en neemt de anderen mee in zijn plan. Hij zet de boel op stelten en stelt het geduld van Ratched op de proef.

De verteller en een lotgenoot van McMurphy, Chief Bromden, rijgt het verhaal aan elkaar.

Chief Bromden is groot van gestalte maar klein vanbinnen.

McMurphy merkt dat Ratched de patiënten onderwerpt aan haar streng regime en maakt net zoals de anderen Chief Bromden weer groot. Dit tegen de zin van Ratched.

Toen ik dit boek uithad, had ik een goed beeld van hoe het er in een psychiatrische instelling aan toe zou kunnen gaan. Dit is natuurlijk niet zoals in de werkelijkheid maar de korte beschrijving van de locatie van het verhaal is mooi vormgegeven.

Door de verteller, Chief Bromden, kan ik dit boek met een goed gevoel sluiten zonder dat ik het gevoel heb dat ik iets gemist heb. Dit boek heeft me door een andere wereld geleid.

Ik ben een lange tijd weggeweest.