Klein maar fijn

Het boek, Villa des Roses is het eerste boek geschreven door de Belgische schrijver Willem Elsschot. Ondanks dat het zijn eerst boek is ontbreek dit boek niet aan kwaliteit. Het boek verschilt wel een beetje met zijn latere boeken qua stijl, maar toch zijn er al veel elementen van zijn uiteindelijke schrijfstijl te herkennen. Het boek leest tamelijk vlot en is nogal luchtig ondanks het vele drama in het verhaal.

Het verhaal gaat over het leven in het pension Villa des Roses van meneer en mevrouw Brulot. Deze villa bevindt zich te Parijs, wat ook de geografische ruimte van dit verhaal is. We maken tijdens het verhaal kennis met de eigenaar en eigenares, de kostgangers en de dienstmeisjes van het pension. Het verhaal is eigenlijk een verzameling van de verhalen van de personages die elkaar mooi onderbreken en opvolgen zodat de lezer zich nooit verveeld kan voelen. De afwisseling van spannende stukken met eerder grappige stukken zorgt voor extra spanning en luchtigheid. Sommige personages komen explicieter en meer aan bod dan andere. Zo is het verhaal van de relatie tussen het dienstmeisje Louise en de kostganger Grünewald een van de uitgebreidste. Ook de eigenares, mevrouw Brulot komt vaak aan bod.

Het is zeer makkelijk om in het boek te raken, aangezien Elsschot gebruik maakt van een begin ab ovo. De personages en de situatie worden eerst uitvoerig beschreven vooraleer er echt iets gebeurt in het verhaal. Ik kan dat wel appreciëren.

Een van de typische kenmerken van de boeken van Elsschot is de bondige vertelstructuur en de vele archaïsmen. Als je nog nooit een boek van Elsschot hebt gelezen is dat toch even wennen, maar ik kan het wel waarderen. Het is dan ook het tweede boek van Elsschot dat ik lees. Elsschot schrijft bondig, maar toch laat hij niet veel ruimte voor fantasie. Hij beschrijft voorwerpen en situaties zeer duidelijk al dan niet impliciet of expliciet. Zo lees je op p. 145 van hoofdstuk XX een fragment over abortus. Er wordt echter niet gesproken over een baby of abortus. Louise zegt bijvoorbeeld: ‘Ik geloof dat het weg zou moeten.’ Waarop Grünewald antwoordt: ’Natuurlijk moet het weg, Donnerwetter.’ Nergens wordt die ‘het’ verklaard, maar het is echter wel zeer duidelijk waarover het gaat dankzij de context.

Als je dus houdt van korte en vlotte, maar toch literair hoogstaande werken, raad ik het boek zeker aan. Het bevat spanning en humor en alle situaties worden duidelijk weergegeven, wat de leeservaring verbetert. Alleen de archaïsmen en schrijfstijl van Elsschot kunnen een struikelblok vormen.