Zoektocht naar zichzelf

Wie de Italiaanse auteur Sandro Veronesi niet kent zal even moeten wennen aan zijn schrijfstijl. Verrassend door de veelzijdigheid. Soms lange zinnen en bladzijden aan één stuk, soms kort staccato, vaak met pittige details, vaak met bespiegelingen en dan weer spannend door de opbouw. Altijd beeldend, altijd intrigerend.

Neem nu het begin van ‘Zeldzame aarden’: ‘Het kreeftenalarm is het gesprek van de dag.’ … Kreeftenalarm?? Je weet eerst niet waar je terecht komt.

Later wordt het duidelijk, je komt in de denkwereld van Pietro Paladino terecht en die volgt soms kronkelende wegen. Uiteindelijk zal hij uitkomen op een punt, van waar zijn IK een andere weg insloeg dan die waarvoor hij gemaakt was.

Klinkt dit verwarrend? Dan niet eens zo verwarrend als alles wat Pietro in enkele dagen beleeft. Kort samengevat: hij werd door zijn compagnon zwaar bedrogen, vindt zijn kantoor verzegeld terug nadat hij een auto, zijn rijbewijs en zijn gsm kwijt speelde, breekt op nogal verrassende (niet in het minst voor hemzelf) manier met zijn vriendin, gaat op de vlucht, op zoek naar zijn dochter die voor hem op de vlucht is en…

Dit is een boek om minstens twee keer te lezen. Vaak met de glimlach om de mond of met gefronste wenkbrauwen, altijd vol bewondering voor de kunst van Veronesi om in andermans huid en hoofd te kruipen en dat dan over te brengen op zijn lezers. Want je geniet het hele boek lang van het verhaal zelf, maar ook van de bedenkingen in en rond het verhaal. En van de taal van de auteur. Maar dat zei ik al.

PS 1 Wat de titel betekent kan ik niet verklappen, alleen is dat even intrigerend – en juist – als het hele boek.

PS 2. Op een andere plaats in deze Brugge Leest vind je nog een andere Sandro Veronesi, ‘De Kolibrie’… want het risico is groot dat je eens een Sandro Veronesi las, je er later nog eentje wilt leren kennen.