Op zoek naar de waarheid

Het debuut van Lara Taveirne (van 2014) is tegelijk een beklemmend boek én een warm liefdevol verhaal. Hoe kan je dat rijmen?

Lara Taveirne slaagt erin door telkens de focus te leggen op één van de personen die in dit levensverhaal een rol spelen. Je leert ze op die manier kennen en begrijpen. Of dat denk je toch. Want elk van die boeiende mensen draagt een eigen waarheid met zich mee en die kom je pas naar het einde toe te weten.

Alles begon toen de auteur een hard krantenbericht las. ‘Frankrijk is geschokt door de dubbele zelfmoord van twee tienermeisjes die zich in de buurt van Calais van Cap Blanc Nez hebben gestort.’

Taveirne heeft dit bericht, gemengd met haar eigen ervaringen en met veel fantasie tot een boeiend geheel verwerkt. Pas na het verschijnen van het boek kwam ze te weten dat (een deel van) haar fantasieverhaal misschien wel mogelijk zou zijn. Zij gaf de meisjes andere namen, een iets andere levensloop en toch…

Violaine was aan de voet van de rots gevonden, onder de plaats waar hun boekentassen stonden. Lilith lag er niet. Wat was er met Lilith gebeurd? Was ook zij gesprongen, maar nog niet gevonden? Had zij haar hartsvriendin geduwd of los gelaten? Was ze gevlucht? En waarom dan?

Taveirne gaat op zoek naar de waarheid. Zo kom je in het verhaal Lilith tegen. Met een baby in haar armen. Zij wordt opgemerkt door Herman, een arts, weduwnaar en op rust. De baby groeit en gaat, als jong meisje, ook haar eigen weg.

De levens van al die personen, de moeders, de dochters en al wie op hun weg komt, zijn met elkaar verweven. Vaak willen ze zich los maken van de ander, maar liefde en vriendschap en verleden binden hen, meer dan ze willen weten. Elk van hen heeft vaak moeite met het leven, vragen, woede, verdriet en onrust. En toch voelen ze ook warmte, sterke aantrekkingskracht, passie, euforie om kleine zotte dingen, en heel soms de vrijheid.

Ik heb heel lang geaarzeld om dit boek te lezen, het krantenbericht trof me zo erg dat ik bang was voor de verklaringen. Wat de auteur in ‘De kinderen van Calais’ schreef is niet DE verklaring, maar het is dan ook geen documentaire. Toch is Lara Taveirne met haar fantasie op bepaalde punten heel dichtbij gekomen.

Waarom zou jij dit boek lezen?

Voor de beeldende taal waar je echt kan van snoepen, voor de verrassende kijk van de jongeren op de wereld en op hun plaats daarin, de diepgang van de persoonsbeschrijvingen, de sfeer van de omgeving waardoor je letterlijk in die wereld getrokken wordt, de wendingen die een nieuwe stoot geven naar de toekomst en… voor het respect voor de manier waarop Lara Taveirne dit gevoelige verhaal vertelt.

PS. Kijk ook eens naar de andere besprekingen over het werk van dezelfde auteur.

Lieve Hoet