een rauwe waarheid gezien door kinderogen

De vliegeraar van Khalid Hosseini is zonder twijfel het beste boek dat ik in een lange tijd gelezen heb. Wat een verschrikkelijk tragische, maar o zo mooie roman. Met een krop in de keel heb ik dit boek in amper vier dagen uitgelezen.

Begin jaren tachtig moet Amir samen met met zijn vader halsoverkop vluchten uit zijn geboortestad Kabul (Afghanistan), dat op dat moment belegerd wordt door de Sovjets. Ze vluchten naar Amerika. Ondanks dat Amir zijn nieuwe leven in Amerika al snel gewoon raakt, is er één iets uit Afghanistan dat hem blijft achtervolgen: zijn schuldgevoel.
In Kabul had Amir een beste vriend: Hassan. Ze waren onafscheidelijk. Tot op een bepaalde dag Hassan iets verschrikkelijks was overkomen en Amir niet had ingegrepen. Verdronken in schuldgevoel begon Amir zich af te sluiten van Hassan. Hun jarenlange vriendschap verwaterde.
In Amerika krijgt Amir uiteindelijk telefoon van een oude kennis uit Afghanistan. “Er is een manier om het goed te maken,” luidt de stem aan de andere kant van de lijn. Amir besluit terug te keren naar Afghanistan om zijn oude schuld jegens Hassan in te lossen. Die reis verloopt alleen niet zonder gevaar.

Dit boek geeft je allereerst een heel goed beeld van hoe de Afghaanse oorlog een impact heeft gehad op de Afghaanse burgers. Het vredige Afghanistan dat eerst wordt overgenomen door de Sovjets, vervolgens een burgeroorlog die uitbreekt, en dan de Taliban die de macht grijpen: al deze gebeurtenissen worden zo puur en rauw beschreven. Voor het eerst werd ik écht gegrepen door de onrechtvaardigheid van die communistische en islamitische regimes. Het feit dat de gebeurtenissen beschreven worden door de ogen van een kind, maakt van het verhaal al helemaal een emotionele rollercoaster. Dankzij het vertellende-ik-perspectief voel je namelijk ontzettend veel mee met Amir, en bijgevolg ook met Hassan.
Ook het verschil in sociale status van de twee jongens en hoe hiermee wordt omgegaan is prachtig. Eerst Hassans “Voor jou doe ik alles”, en op het einde Amir zijn “Voor jou doe ik alles” zeggen al genoeg hierover.

Kortom, als er een boek moet zijn die verplicht te lezen is als jongere, moet het dit boek wel zijn. Het leest ontzettend vlot en verveelt in geen geval. Hosseini is er in geslaagd om deur te openen naar een harde realiteit die wij als jongeren vaak veel te weinig kennen. Daar moet verandering in komen, vind ik.